‘Je gelooft wat Sioen zingt: ‘please hold me in your arms’ zal wel nooit aanleiding geven tot een groepsknuffel, maar in gedachten zie je toch een betere wereld…’

In het weekend van 14 en 15 februari viert Arscene, de studio annex concertzaal in Hansbeke, het tienjarig bestaan. Tot dan zullen er 278 activiteiten zijn doorgegaan. Daarvan zijn er 218 van muzikale aard. Dat zal half februari op passende wijze gevierd worden. Maar in de aanloop viert de vzw al de heuglijke gebeurtenis met enkele straffe optredens. Op 18 januari presenteert mondharmonicaspeler Steven De Bruyn (Roland, El Fish, The Rhythm Junks, Stevo & Derek, …) er zijn eerste soloplaat ‘The Eternal Perhaps’, dan wel in duo met bassist Jasper Hautekiet, een ander lid van de Junks.

Op 10 en 11 januari was het al de beurt aan Gentenaar (met West-Vlaamse roots) Frederik Sioen, zeg maar Sioen, om Arscene aan te doen. Het concert van de zaterdag 11 januari was amper aangekondigd of het was al uitverkocht, zo groot bleek de honger van ’s mans vele fans om hem nog eens aan het werk te zien onder eigen naam, na projecten als het gelauwerde ‘Sioen plays Graceland’. Omdat Sioen vrij was op de dag ervoor, werd er op vrijdag de 10e een tweede optreden ingelast. Dat was ook al snel sold out. Terechte publieksreactie want uit de twee concerten in Arscene bleek dat niemand zich zorgen hoeft te maken om de singer-songwriter en multi-instrumentalist. Sterren komen en sterren gaan, maar Sioen blijft bestaan, om een andere illustere Gentenaar te parafraseren.

De concerten van Arscene hadden, net als dat van de 24e januari in De Woeker in Oudenaarde, de status van try-out, in de aanloop naar de toer die vasthangt aan de release van zijn nieuwe album ‘Messages Of Cheer And Comfort’. Vanaf eind januari zal dit programma op diverse plaatsen te horen zijn (Sioen is overigens nog op zoek naar passende voorprogramma’s: zie https://www.sioen.net/support-sioen-op-zijn-voorjaarstournee/) De cd-titel is meteen ook het motto van de toer. Dat zou ook blijken uit de try-out. We kregen de te verwachten mix van klassiekers die beslist, heu, klassiek blijven en de nummers van de komende cd. Die bleken op eenzelfde hoog niveau te staan als het ‘oude’ werk sinds het archetypische ‘Cruisin’’ (2003): Sioen beheerst het ambacht intussen tot in de puntjes. Het zijn onveranderlijk catchy deunen en vooral, Sioen heeft nog steeds iets te vertellen.

Ook geen verrassing was de aanwezigheid van trouwe luitenant Tom Goethals, die Sioen al sinds zo’n acht jaar terzijde staat. Er zijn niet enkel zijn fijne interventies op de elektrische gitaar die de songs opvallend meer ruimte geven. Tom is ook een aanspreekpunt voor Sioen wat leidt tot fijne interactie en heel wat hilariteit. Die dialoogjes zijn wel degelijk spontaan, want de twee concerten waren op dat vlak zeker niet identiek: het eerste kreeg meer commentaar en er waren iets vaker grappige interventies, maar dat maakte gelukkig geen enkel verschil voor de songs en hun uitvoering, en dat is waar het toch allemaal om draait. Qua repertoire en opbouw waren de twee sets zo goed als hetzelfde, op de openingssong en de inclusie van ‘Triestig Duifje’ in het tweede deel van de tweede set na.

Die song is een eigen vertaling van het aloude ‘Cucurrucucú Paloma’, Mexicaanse song uit 1954 die via een film bekend werd en sindsdien talloze malen werd gecoverd, helaas vaak op melige wijze (het lot van bij voorbeeld ook ‘Besame mucho’) Sioens versie leunt meer aan bij de verfijnde uitvoering van Braziliaanse superster Caetano Veloso in Pedro Almodovars film ‘Habla con ella’ (2002) Dit enige Nederlandstalige lied uit de set leek het publiek bij (aangename) verrassing te nemen. Wij vonden het alvast zalig. Grote pluim voor het publiek trouwens, dat zowel vrijdag als zaterdag schier ademloos luisterde naar alles wat Frederik en Tom te bieden hadden. Sioen had er alle lof voor, ook voor de bijzondere omgeving, want zaal en foyer baadden in een gewijde atmosfeer, die de aandacht naar het kleine podium zoog.

Omdat binnenkort heel wat meer mensen dit aanbod te horen krijgen, gaan we maar kort in op songs in hun uitgekiende volgorde. De bekende nummers zijn intussen uitgegroeid tot oorwurmen, van het soort dat ‘iedereen’ wel kent, al is men de titel kwijt of weet men de uitvoerder niet: het vertederende ‘Please Hold Me In Your Arms’, ‘No Conspiracy At All’ met zijn wonderlijke refrein, het bijzonder amusante ‘Black-out/One Night Stand’ (de gevolgen van iets te veel Geintse Fieste… incluis het door Romand ‘geïnspireerde’ gitaarslot), ‘Johnny, Mary, Tommy & The Sun’, ‘Ease Your Mind’, ‘Too Good To Be True’, het onvermijdelijke ‘Cruisin’’ en als sluitstuk het heftige ‘Wild Wild West’. Minder ‘klassilk’ maar toch van dat niveau zijn de songs uit vorige cd ‘Man Mountain’ (2015), die een baken van hoop wilde zijn in een wereld die in Sioens ogen slecht aan toe was: ‘Hope For This Land’, ‘Panic Mountain’ en ‘Pharaoh’ (met een sterk stukje a capella) Maar er is meer dan het lied: het zijn Sioen en Tom die er de finishing touch aan geven. Frederik is gezegend met een fantastische stem: hooggestemd, warm, klaar en helder, krachtig maar met nuance waar het kan en moet. Je gelooft wat hij zingt: ‘please hold me in your arms’ zal wel nooit aanleiding geven tot een groepsknuffel, maar in gedachten zie je toch een betere wereld. All you need is Sioen, iets van die strekking. Een occasionele uitschuiver op de piano (Frederik speelde ook af en toe akoestische gitaar en… bass drum) neem je er met de glimlach bij, het is per slot een try-out.

Het nieuwe werk sluit daar naadloos en netjes op aan met voorop de nieuwe single ‘Tourcoing’. Tom schreef dit als een instrumentaal nummer en gaf het om niet opgehelderde redenen als titel de naam van het Noord-Franse grensstadje. Dat was aanleiding voor Frederik om daar een briljante tekst op te verzinnen. Maar we waren even gecharmeerd door ‘Burden Of Love’ en het scherpzinnige ‘Baroque’, maar emoties riepen ook ‘When She Danced’, ‘Little Girl’ (vanuit het perspectief van de oudere broer) en ‘Wondering’ op (op tekst van Peter Jan De Smet, met wie Sioen en Roland in De Piepkes zitten)

Tweemaal dezelfde bis. Je denkt eerst even aan ‘Knockin’ On Heaven’s Door’, maar dan weerklinkt ‘Having again my favourite dream/I want you Baby, want you near…’ en weet je dat het gaat om het schitterende ‘Another Ballad’, uit ‘See You Naked’, de doorbraak cd uit 2003. Een passende afsluiter is dat, en voor Tom Goethals de gelegenheid om nog iets moois uit de elektrische gitaar te puren. Er bestaat al zoiets als verwenkoffie. Wel, dit mag je klasseren onder verwenconcert. Binnenkort ook bij u in de buurt.

Antoine Légat.

Foto's © Barbara via Arscene